Գլուխ  55

Դուք, որ բոլորովին արծաթ չունեք, գնեցեք ու կերեք առանց արծաթի (55։1)
   
   Այս խոսքերն առաջին իմաստով լիության մասին են վկայում, որովհետև ամենուրեք լիություն էր, այնպես որ կարիք չկար միսն ու գինին արծաթով  գնելու: Իսկ այս մարգարեության իրական, ճշմարիտ իմաստը հետևյալն է. դուք, որ չունեք արծաթ, այսինքն՝ Աստծո Բանը, և տգետ եք, գնացեք ու գնեցեք առանց արծաթի, այսինքն՝ առաքինությամբ, ինչպես ձկնորսներն իրենց առաքինության շնորհիվ ընդունեցին Սուրբ Հոգու պարգևները:
   
Բայց ինչո՞ւ արծաթով ճարպ եք գնում, և ոչ թե հաց (55։2)
   
   Սա  ևս լիության մասին է խոսում, որովհետև ոչխարաբույծները սովոր են միս և ճարպ վաճառել ու հաց գնել, ոչ թե, սակայն, աղքատության պատճառով, այլ որովհետև նրանք խաշներին հոգ տանելու պատճառով հաց չեն թխում: Իսկ հոգևոր իմաստով ճարպը շնորհների օծումն է նշանակում, որը չի գնվում ապականացու արծաթով, այլ՝ այն Հացով, Որն իջավ երկնքից, Որ Բանն Աստված է, Որին հավատալով ընդունում ենք Սուրբ Հոգու շնորհները: Դա հայտնի է նրանից, որ մկրտության ժամանակ նախ մեր դավանությունն ենք խոստովանում, և հետո՝ մկրտվում:

   Ձեր վաստակն ինչո՞ւ կշտանալու համար չեք ծախսում (55։2ա)

   Խոսքը հրեաների ու հեթանոսների մասին է, որոնք կուռքերի հետ էին ու չէին կշտանում: Նույնպես և ամեն անօրեն տառապում ու ջանք է թափում աշխատանքի մեջ, սակայն անօրենությամբ հավաքվածը սպառվում է: Այս պատճառով Անգեաս մարգարեն ասում է. «Ձեր ամանների մեջ քսան քոռ գարի էիք լցնում, բայց տասը քոռ էր լինում» (Անգ. 2։17):
   
Ձեզ հետ հավիտենական ուխտ կկնքեմ՝ շնորհելով ձեզ Դավթին խոստացված սրբությունները (55։3)
   
   Սա խոսում է այն մասին, որ ինչպես ճշմարիտ եղավ՝ Դավթին խոստացվածը՝ «նրա որովայնի պտղից մեկին նստեցնել իր գահի վրա» (Գործք ։30), այդպես էլ և ձեզ [տրված խոստումը] հաստատուն կլինի: Իսկ Դավթի սրբությունն ուղիղ ընթացքն է, բարեկեցությունը, հաջողությունը: Իսկ ուրիշներ ասում են՝ Դավթի ողորմությունները 1: Դարձյալ, «սրբություն» ասելով գուցե նկատի ունի իշխանությունը,, որը հաստատուն մնաց: Սակայն ինձ թվում է, որ «Դավթի սրբություն» ասելով նկատի ունի Քրիստոսին, Որը, լինելով «նրա որովայնի պտղից, նրա աթոռին պիտի նստեր» (հմմտ.Սաղմ. 131։11), և Որը սրբություն եղավ ոչ միայն Դավթի, այլև բովանդակ աշխարհի համար:
   
Փնտրեցեք Տիրոջը, ու երբ գտնեք, կանչեցեք Նրան (55։6)
   
   Նախ այն նկատի ունի, որ փնտրելը, գտնելը և կանչելը ոչ միայն սոսկ ճանաչումն է նշանակում և ոչ էլ՝լոկ խոսքով կանչելը, այլ պարկեշտ ու արդար վարքով Աստծուն ճանաչելը, ըստ այն խոսքի, որ «ոչ ամեն մարդ, որ ինձ «Տեր, Տեր» է ասում, երկնքի արքայություն կմտնի, այլ ով կկատարի Իմ Հոր կամքը» (Մատթ. 7։21): Այսպիսով մարգարեն հրեաներին դարձյալ արթնացնում է ծուլությունից. «Փնտրեցեք Տիրոջը»,- ասում է, այսինքն՝ սպասեք Նրա աշխարհ գալուն, ու երբ տեսնեք մարմնով եկած՝ հավատացեք Նրան՝ կանչելով իբրև Աստծու (խոստովանելով իբրև Աստված): Եվ ովքեր ունկնդիր եղան այս հրամանին, գտան Քրիստոսին, ինչպես ասում էին նաև Անդրեաս ու Փիլիպպոս առաքյալները, թե՝ «գտանք Մեսիային» (Հովհ. 1։41), և թե՝ «Ում մասին որ գրեց Մովսեսը և մարգարեները՝ գտանք Հիսուսին Նազարեթից» (Հովհ. 1։45): Ու երբ գտան, ոչ միայն խոսքով կանչեցին, այլև ամեն ինչ թողեցին ու գնացին Նրա հետևից:
   
Ամբարիշտը թողնելու է իր ճանապարհը, և անօրեն մարդը՝ իր խորհուրդները (55։7)
   
   Ճանապարհը գործն է, իսկ խորհուրդները՝ մեղքերի արմատը. հարկ է արմատն ու նրանից ընձյուղված ամեն բան վերացնել: Դարձյալ, խրատում է գործով սրբել մարմինը, իսկ խորհրդով՝ հոգին: Որովհետև երբ իշխողը՝ հոգին առողջ լինի, այնժամ և նրանք, որոնք հոգու իշխանության տակ են՝ միտքը և խորհուրդները, առողջ կլինեն, ինչպես քաղաքի իշխանի ու նրա պաշտոնյաների պարագայում է, և սա ոչ միայն քաղաքի համար է ասված, այլ նաև՝ մեր խորհուրդների 2։